In de vakantieperiode kwam ik heel toevallig via een uitzendbureau in de thuiszorg terecht. Ineens leek het werk vanzelf te gaan, ongelofelijk. Eindelijk kon ik mezelf weer zijn. Ik spreek de lokale dialecten en dat waardeerden de mensen voor wie ik zorgde. Ze voelden zich zo op hun gemak, dat ze alles met me deelden. Ik vond het heel leuk om naar hen te luisteren, ook omdat ze me aan mijn pas overleden vader deden denken. Plotseling was ik geen anonieme werknemer meer, maar werd ik weer gezien.
De laatste jaren is het balletje eigenlijk vanzelf gaan rollen. Inmiddels werk ik in de wijkzorg bij mensen met dementie, waar ik net een vast contract heb getekend. Mijn huidige collega’s hebben speciaal om mij gevraagd, omdat ze zagen hoe bevlogen ik mijn werk doe.
