Let's get this party started! Dat was ongeveer de eerste gedachte toen ik vanmorgen wakker werd. Vandaag was de eerste dag van het Magnet congres waar we al zo lang naar uit hadden gekeken met elkaar. De afgelopen dagen met het bezoek aan het Magnet ziekenhuis, de gesprekken met het Universitair Ziekenhuis Antwerpen en de Nederlandse CNO waren al enorm inspirerend geweest en hadden zoveel diepgang bereikt, terwijl het congres nog moest beginnen. Onderweg naar het conferentiecentrum werd het ons duidelijk; Denver is overgenomen door verpleegkundigen!
Met de openingsceremonie vertelde dr. Jeff Doucette, vicepresident van de Magnet and Pathway to Excellence programma’s van de American Nurses Credentialing Center (ANCC), dat dit de grootste bijeenkomst van verpleegkundigen wereldwijd ooit was. Meer dan 10.000 verpleegkundigen(!) waren naar Denver gekomen om te leren, innoveren maar vooral te vieren. Als internationale delegatie uit 28 verschillende landen hadden we een speciale plek midden in de zaal gekregen en werden we eervol vermeldt. Toen Jeff begon door te zeggen dat wij als verpleegkundigen één van de meeste invloedrijke beroepen hebben die direct onze cliënten raken, en ons vroeg om elkaar een staande ovatie te geven, kwam er zoveel energie uit de zaal dat ik er kippenvel van kreeg. Wat een trots op het verpleegkundige vak. Daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Het philharmonisch orkest van Denver verzorgde de muzikale opening met een boodschap. Alle muzikanten moeten samenwerken om tot een prachtige symfonie te komen. We kunnen het niet alleen. We hoorden de chaos die ontstond als er niet werd samengewerkt.
Keynote speaker van deze dag was Cy Wakeman, een Amerikaanse auteur van verschillende boeken met een achtergrond in Gedragswetenschappen. Ze nam ons mee in leiderschap en de drama, zoals ze dat zelf beschreef, die we ons vaak zelf aandoen. We focussen ons teveel op de drama van de realiteit, terwijl we die niet kunnen veranderen. Wat we wel kunnen veranderen is onze houding en zelfreflectie. ‘Be great and ditch the drama: turn excuses into results” is haar antwoord. We besteden elke dag 2,5 uur aan drama of door tegen de realiteit aan te schoppen die we toch niet kunnen veranderen. Veel zaken zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Zinloze tijd dus die we zo goed anders kunnen besteden met onze drukke agenda’s. Een feest van herkenbaarheid.
Hierna begonnen de sessies waaruit we een keuze konden maken. Zelf besloot ik om als eerste naar ‘Developing future Nurse Managers’ te gaan. Er werd gesproken over dat de toekomstige verpleegkundig leiders die we morgen nodig hebben vandaag al klaargestoomd moeten worden. Zodat ze klaarstaan mocht het nodig zijn. Hiervoor hadden ze een mooi en evidence based programma opgericht waar we nog veel van kunnen leren. Ook kwam de term “accountability” vaak voorbij wat zoiets betekend als waar sta je voor als verpleegkundig leider en waar mogen cliënten of collega’s je op afrekenen. Je staat namelijk garant voor bepaalde uitkomsten en prestaties van datgene wat jij vanuit je professie doet. Een manier van leiderschap die wij soms wat spannend vinden, maar tegelijkertijd bijdraagt aan een betere kwaliteit van zorg omdat we er dan eigenaar van zijn. Hierna was er een pauze moment en hadden we even tijd om bij de bookstore te kijken. Los van dat we meteen het boek van Cy Wakeman hebben gekocht, konden we ook boeken met de nieuwste inzichten over Shared Governance, verpleegkundig leiderschap en Employee Engagement niet laten liggen.
Na de pauze was ik bij de sessie die ging over ‘Nurse-Led Patient Care Logistics Centre’. De hoofdboodschap was; we moeten flexibel zijn. Niet alles valt te plannen, het leven is soms onvoorspelbaar. Datgene wat we echter wel vooruit kunnen plannen moeten we zo goed mogelijk doen. Na deze sessie moesten we ons haasten om terug te gaan naar het hoofdpodium. Om een idee te geven over de grootte van het congrescentrum; vandaag heb ik ruim 12.500 stappen gezet. We waren door het Universitair Ziekenhuis Antwerpen namelijk gevraagd om samen met hen het podium op te komen om hun Magnet erkenning in ontvangst te nemen. Als goede buren konden we dit natuurlijk niet weigeren. En wat een feest was het om dit samen met Antwerpen te vieren. De vreugde en ontroering was zichtbaar en voelbaar bij onze Vlaamse vrienden. Hulde voor hun geweldige prestatie en voor heel even waren we allemaal Belg. Zoals ik al eerder heb gezegd Magnet verbindt. Het gaat om goede uitkomsten voor onze patiënten en verpleegkundigen. En uiteindelijk wordt iedereen daar beter van. Morgen volgt dag 2 van het congres waar ik uitkijk naar de sessie over ‘Fostering a culture of Ethical Practice’ en ‘Whole system focus Shared Governance design’. Een feest!
Maurice
